تحلیل کیفیت فضاهای عمومی مرکزی شهر تهران و پیامدهای آن بر رفاه شهری

در این پژوهش با توجه به پایین بودن سطح تعاملات اجتماعی در فضاهای عمومی شهر و کاهش رفاه شهری به‌عنوان مسئله اصلی تحقیق، سعی شده با شناسایی مؤلفه‌های کیفی فضاهای عمومی که مؤثر در ارتقاء دموکراسی شهری و کنش‌های اجتماعی می‌باشند به دنبال ارائه راهکاری برای بهبود رفاه شهری باشیم، به‌طور خلاصه در این پژوهش سعی شده علاوه بر تدقیق مفهوم رفاه شهری در فضاهای عمومی، به معرفی مؤلفه‌های کیفی مؤثر در محیط بر رفاه شهری با معیارهایی مانند زیست پذیری و سرزندگی بپردازیم و همچنین به زمینه‌های مفهومی رویکردهای موجود نیز اشاره گردیده است. در بخش نخست با بررسی دیدگاه خبرگان و صاحبنظران از طریق مصاحبه با ارائه بهترین شاخص‌های سنجش کیفیت فضاهای عمومی در محدوده مورد مطالعه، مفاهیم مشترک به‌طور جامع‌تر بازشناسی گردید. در بخش دوم تحلیل میزان کنش‌های جمعی و تعاملات اجتماعی با تکنیک شمارش و عکس‌برداری بوده و برای سنجش برخی از مؤلفه‌های دموکراسی شهری، زیست پذیری و سرزندگی و آزمون فرضیات به نظرسنجی از شهروندان پرداخته‌ایم. بر پایه یافته‌های این پژوهش باید گفت کیفیت فضاهای عمومی مورد مطالعه به لحاظ شاخص‌های زیست پذیری و سرزندگی در حد بسیار پایین قرار دارد و پایین بودن این مؤلفه‌های کیفی موجب کاهش مؤلفه‌های دموکراسی شهری و کنش‌های اجتماعی به‌عنوان شاخص‌های اصلی و مهم رفاه شهری گردیده است.